Όλα
τα χρόνια ζεις ήσυχα και απλά.
Κοιτάς
μόνο τη δουλειά σου, δεν μπερδεύεσαι στις ξένες υποθέσεις και προς Θεού, δεν
ανακατεύεσαι με τα εύφλεκτα που μπορεί ν' αρπάξουν ανά πάσα ώρα φωτιά.
Λες,
και καμαρώνεις, πως εκτός απ' την φαμίλια σου τίποτα δεν σε αφορά.
Περπατάς
ίσια στον δρόμο, χωρίς ανώφελα ζιγκ ζαγκ, με στρωτό γρήγορο βήμα, σε ένα κόσμο
φανταχτερό, αποφεύγοντας όλες τις προφανείς αμαρτίες.
Δεν
διαλέγεις αυτή τη ζωή από δειλία, όμως η άγνοια που έχεις για τη ζωή, δειλία
είναι κατά βάθος.
Έπειτα,
έρχεται η ώρα που ο καθρέφτης σού λέει πως γερνάς. Συγνώμη, πως ωριμάζεις έπρεπε
να πω για να μην στεναχωρηθεί κανείς μας.
Η
ώρα λοιπόν που ωριμάσεις, είναι σοκαριστική και άκρως αποκαλυπτική.
Ο
κόσμος και η ιδέα που είχες ως τώρα για τον κόσμο, αποκαλύπτονται πως είναι δύο
διαφορετικά πράγματα και πολλές φορές μάλιστα αντιφατικά.
Εκεί,
μπροστά στα μάτια σου, χωρίς καλλωπισμούς και έντονα φτιασίδια, αντικρίζεις
αυτά που πάλευες μια ζωή για να μην δεις, γιατί αν τα δεις θα αναγκαστείς να
δράσεις. Βλέπεις τη θλιβερή πραγματικότητα.
Πότε
πρόλαβε και ασχήμυνε τόσο πολύ ο κόσμος μας;
Μαρία
Φουσταλιεράκη 6-3-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...