Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ



Έρχονται στιγμές που τον κόσμο γύρω μου
αδυνατώ πλέον να συνηθίσω τόσο σκληρό
βαρκούλες παιδικές αναποδογυρίζει και γελά
χαιρέκακη απόγνωση πονεμένες μάνες κερνά

Ένα κοφτερό μαχαίρι τότε ν' αρπάξω θέλω
αποφασιστικά στο στήθος να μπήξω δυνατά
με σφιγμένα χείλη χωρίς ούτε άχνα πόνου
συγνώμη να ζητήσω απ' το δικό μου το Θεό
Με καθαρή συνείδηση και δάκρυα στην ψυχή
τη δική μου καρδιά να ξεσκίσω σε κομμάτια
τροφή στο στόμα να ταίσω σ' αδάκρυστα παιδιά
με Αγάπη έστω για μια στιγμή να τα χορτάσω...


ΦΜ 25/2/2016

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

ΦΙΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ


Ήτανε θυμόταν ξημερώματα  
-χορτασμένος άυπνα φιλιά-
πινέλο του Έρωτα της ζήτησε
πόθο σε περίγραμμα να φυλακίσει

Τολμηρά χείλη που κουράστηκαν
βαμμένα άλικα με αναρχικές ηδονές 
στέναξαν στην αστραπή του χρόνου
παλέτα του πρόσφεραν σαρκαστικά
Κόκκινο είχε μόνο σαν το βλέμμα της
ιέρεια χρισμένων γνώσεων και τρέλας
άοσμη σταγόνα κρυφά αίμα μέσα έσταξε
ξάπλωσε σε χέρια ανοιγμένα λατρευτικά

Απ' τη λαιμαργία της απειρίας
χρειαζόταν κάθε μέρα φρέσκια σάρκα
για να τραφεί…

-Δίκαιη χαρακτηρίστηκε διακοπή σχέσης
          Άκρως φιλική μα και απαραίτητη -

ΦΜ 21-2-2016

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

ΣΦΑΛΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ




Απόψε μόλις ξαπλώσεις στο κρεβάτι
σφάλισε τα μάτια και κάνε πως κοιμάσαι
Ξεγέλασε τη μοναξιά που ζει μέσα σου
και θα την ακούσεις να ουρλιάζει δυνατά
Άδειοι γεννιόμαστε και γεμάτοι πεθαίνουμε
μάθε στην Αγάπη σημαία να γίνει στην καρδιά
Προσπάθησε να Ζεις μέχρι την τελευταία ανάσα
και έτσι ίσως συγχωρεθούν επίγειες αμαρτίες
Στον άλλο κόσμο μόνο αυτές και την Αγάπη
θα πάρουμε μαζί μας....

Μαρία Φουσταλιεράκη 18/2/16

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑ ΠΟΡΤΑΣ



Άνθρωποι της δίπλα πόρτας
με φοβισμένα γονίδια αγάπης
- για να μην τραυματιστεί
η ευάλωτη ψυχή τους -
έκρυψαν την ύπαρξή τους
σε ρούχα στενά που φιμώνουν
σε παπούτσια δανεικά που φοβούνται
σε εσώρουχα αόρατα που πνίγουν
Στις παλάμες κρατούν άνθη
που έχουν αγκάθια σπαθιά
τρυφερά ματώνουν χειραψίες
έκπληκτες κόκκινες σταγόνες
Πολλά τα χρόνια τα κακοντυμένα
λαίμαργοι αιώνες
κατάπιαν συνήθειες
και ξέχασαν
οι άνθρωποι της δίπλα πόρτας
πόσο λυτρωτικό είναι
ολόγυμνος ν' αγαπάς...

ΦΜ 17/2/2016

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ


ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ:
«Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη. Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια.
Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μαζί σου, ή αν σε αγαπήσει κι εκείνη, από μια τέτοια γυναίκα, ποτέ δεν επιστρέφεις»
Martha Rivera Garrido

ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Με δέσμες φωτός  λούζονται τα σώματα
φέγγοντας ονειροπόλα τη ζωή

Μέσα μας χειμωνιάτικο τζάκι πυρωμένο
προσκαλεί τα ικετευτικά χέρια

Μετατοπίζονται αλλιώτικα οι μοίρες
κι ο κόσμος ολάκερος εκστασιάζεται

Βήματα δειλά ακολουθούν αγκαζέ το φως
χορεύοντας με τις φλόγες που τραγουδούν

Απρόσμενη θαλπωρή ξεχειλίζει από παλιά
στη νοσταλγική λατέρνα του δρόμου

Ερωτευμένες ματιές μεταμορφώνονται
σ’ αρχαία πέτρινα ντουβάρια
γεννώντας χίλους νέους ήχους κι αρώματα

Αύρες ταξιδεύουν σαν αρχέγονες ακτίνες
νοσταλγώντας κλάματα νεογέννητων πόθων

Δεν ήξερα από πάντα τη μορφή σου
μα από πάντα σε κουβαλούσα εντός μου

Δες! 

Τα ανεξίτηλα σημάδια της Αφροδίτης
υπήρχαν πάνω στο κορμί μου
για να σ’ αναγνωρίσω…
για να με ψάξεις και να με βρεις…

Γι’ αυτό ανήκουμε παντοτινά στην Αγάπη
αγάπη μου!


ΦΜ 14-2-2016

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΝΕΙΡΟ


Όνειρο 1ης Φεβρουαρίου
Θα φύγεις και συ; ρώτησα μ’ αγωνία την άγνωστη αγκαλιά και κείνη αποκρίθηκε, θα δεις! με μια χροιά υπόσχεσης μα και σιγουριάς.
Ξύπνησα μπερδεμένη, με την ανδρική φωνή έντονη μέσα στο κεφάλι μου.
Μοναξιά και εγκατάλειψη φώλιασε στα ζεστά σκεπάσματά μου.
Συνομωσίες, αποκαλύψεις και ψευτιές αναδύθηκαν αυτόματα απ’ τη μνήμη. Γαντζωμένες ζούσαν βαθιά στο κορμί μου.
Κι όμως, με γυμνά χέρια τις στραγγάλισα κάποτε, τις έθαψα και τις τίμησα όπως τους άξιζε. Για μνημόσυνο επέλεξα ένα δρόμο ταιριαστό στην ψυχή μου για να τον περπατήσω, ολομόναχη μα λεύτερη.
Φόρεσα κατάστηθα ένα χαμόγελο αληθινό και προχώρησα.
Ντράπηκα. Προσπάθησα να καλύψω πρόχειρα τη γυμνή σάρκα μου, μα έπειτα θυμήθηκα πως τ’ ολόγυμνο προκαλεί λιγότερο και αναθεώρησα.
Δύσκολα συνηθίζεις την ερημιά της εγκατάλειψης αν και θα’ πρεπε, του’ λεγα στον ύπνο μου.
Η δική μου ξεκίνησε όταν μια φιλόξενη μήτρα μ’ έφτυσε βίαια σ’ ένα κόσμο κρύο και σκοτεινό.
Ο φαλλός του πατέρα αφού επετέλεσε το θεάρεστο δημιούργημα, απόκαμε κουρασμένος σε μια γωνιά και ξεκουραζόταν για χρόνια.
Αρνήθηκα και γω να τους κάνω το χατήρι να περπατήσω όταν έπρεπε, φόρτωμα ήθελα να γίνω σε παραπανίσιες αγκαλιές και χάδια.
Μια ολόκληρη ζωή τιμωρούσα χωρίς ν’ αντιλαμβάνομαι καν τον πραγματικό λόγο.
Δεύτερη φύση μου’ γινε να εγκαταλείπω πριν προλάβουν να μ’ εγκαταλείψουν. Ο προκαταβολικός πόνος σε μικρές δόσεις είναι ηπιότερος.
Η προγραμματισμένη φυγή προλαβαίνει να καλύπτει αναίμακτα τα νώτα της και να προετοιμάζει τα επόμενα βήματά της.
Ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο. Αυτό είναι ουσιαστικά η εγκατάλειψη. Απ’ την ώρα της γέννησης προπονούμαστε σκληρά απλά για να το συνηθίσουμε.

Όνειρο ήταν, ησύχασε, παροτρύνω μητρικά τον εαυτό μου, πιάσε καλύτερα την πένα.
Ο γάτος νιαουρίζει νυσταγμένα, μπερδεύτηκε, ξύπνησε μαζί με μένα και ζητάει πρωινές αγκαλιές και χάδια. Μηχανικά του έδωσα μόνο να φάει. Πού να του εξηγώ οτι είναι μόλις 5 το πρωί….
Κάνε εικόνες τον εφιάλτη για να τον ξορκίσεις, αποφασίζω. Με κοφτερές λάμες ξέσκισε το κορμί που τον θυμάται.
Κέντησε ψεύτικους ήλιους γύρω απ’ το κεφάλι σου και στάσου ευθυτενής μπροστά στον καθρέφτη με τα μάτια ορθάνοιχτα.
Ένα ψέμα άμα το αντικρίζεις καθημερινά, στο τέλος το περνάς γι’ αληθινό.
Όμως κουράστηκα να θυμάμαι και να γράφω, καλύτερα να ξανακοιμηθώ. Εύχομαι όμορφα να ονειρευτώ αυτή τη φορά. Ανέμελα και ρομαντικά. Όταν θα ξυπνήσω, θα’ χει ξυπνήσει κι ο ήλιος. Θα με κάνει να τα ξεχάσω όλα. Μου το’ χει υποσχεθεί άλλωστε.

Όσο για την εγκατάλειψη, θα την κολλήσω τσιρότο στους ανάξιους. Απ’ την ξένη σάρκα βγαίνει εύκολα και δεν μας πονάει. Στη δική μας πονάει πάντα λίγο περισσότερο

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-2-2016

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

ΠΑΡΑΜΕΛΗΜΕΝΟ ΞΕΦΤΙ


Σε παραμελημένο ξέφτι τότε είχες μπλεχτεί
στην άκρη του μυαλού κρύφτηκες απ' όλους
βολεύτηκες στη φλέβα του γόρδιου δεσμού
πλουσιοπάροχα έδινες οξυγόνο να σ' αναπνέω
Πίστευα πως ήσουν σάρκα δική μου ακριβή
για ξενιστή δε σε λόγισε ποτέ η ψυχή μου
το θύτη έκανες απ' αγάπη και για τους δυο
η Αγάπη γεννιέται και σε παράξενα μέρη

Συμφωνία Κυριών
κάνανε τα ξέφτια στην ψυχή
με όρο απαραβίαστο
θύμα και θύτης ποτέ
μη γνωριστούνε


ΦΜ 8-2-2016

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

ΜΟΙΡΑΙΑ ΘΗΛΥΚΑ


Κυκλοφορούν τη νύχτα μοιραία θηλυκά
ψηλοτάκουνα σοκάκια σταθερά βαδίζουν
στο ύψος τους στέκονται τα στήθη στητά
τ' αρσενικά με λατρεία για να εξουσιάσουν
Παλαίμαχοι στην αγάπη δηλώσανε με σιγουριά
κολακεύουν στο πέτο όλα τα φορεμένα αστέρια
στον πόλεμο όμως του Έρωτα στέκονται αδαείς
τρομάζουν μπρος στο μεγαλείο που φορά ορμόνες
Βογγώντας φιλάνε κόκκινες γόβες αισθησιακές
τα παράσημα ξηλώνουν με προθυμία ένα - ένα
και εκεί στα ψηλοτάκουνα σοκάκια τα νυχτερινά
ευθύς μεταμορφώνονται σ' αδέξια παιδαρέλια...


ΦΜ 2-2-2016

ΑΠΟΥΣΙΑ



Την απουσία σου σταδιακά συνήθιζα
απών έφευγες σιωπηλά κάθε ανατολή
με ίσκιους έντυνες όμορφα τον έρωτα
σ' ονειρικά φεγγάρια να περιπλανηθώ...

Όχι εσένα,
τον ίσκιο σου έπρεπε να 'χω ερωτευτεί...

Μαρία Φουσταλιεράκη 30-1-2016

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ



Δε φταίω εγώ που δε σ' αγάπησα ποτέ
πρόθυμη ήμουν κάποτε να προσπαθήσω
Σε πρίγκιπα περίμενα να μεταμορφωθείς
μα απλός βάτραχος ήταν το ριζικό σου
Καλύτερα άγνωστος να 'μενες απ' την αρχή
σπάνια τιμή είναι να' χεις γεννηθεί ιππότης

Γιατί εσένα μάτια μου

χίλιες φορές και αν πριγκίπισσα σε φιλά
άξιος καρδιά δεν είσαι ν' αποκτήσεις...

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-1-16