Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ



Ερωτευμένοι φωτεινά ρούχα φορούν
έντονο κόκκινο έρωτα τα χείλη βάφουν
βλέποντας τα μάτια άλλων τραγουδούν
πόθοι φωτιάς την καρδιά τους σιγοκαίνε
βήματα προσπαθούν αέρινα χορευτικά
χορογραφίες αισθήσεων φαντασιώνουν
ευτυχία από πάντα γύρω τους αναζητούν
τρυφερά δυο χέρια να τους αγκαλιάσουν

Φτωχοί ερωτευμένοι, εύθραυστοι θνητοί
νομίζουν πως την αγάπη έχουν δαμάσει
ανίκητοι την περιφέρουν τρόπαιο ακριβό
μα μυρωμένο αέρα σε παλάμες κουβαλάνε
τίποτα δεν αποφασίζουν μόνοι τους αυτοί
πεπρωμένο σαν στρατιώτες μόνο εκτελούνε
τη μορφή τους τότε σε καθρέφτη αντικρίζουν
φθαρτές φιγούρες δεμένες σχοινιά μεταξωτά
συμπαντική σκηνή βλέπουν τις μορφές τους
και Μέγα μαριονετίστα με Αγάπη να ευλογεί

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-10-2015

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

ΛΥΤΡΩΣΗ

                                                            Jozsef Karpati
                                                         

Λύτρωση ζητάει ο Έρωτας απ’ το κορμί
το πάθος σαν τσιγκούνης συσσωρεύει
πόνος έχει η επιθυμία του μετατραπεί
θύτη αγαπημένο εκλιπαρεί να το λυτρώσει
σάρκα πρέπει με μαχαίρι να τραυματιστεί
το μαχαίρι να βαφτίσει βαθιά στο σώμα
να παραδώσει πρόθυμα κάθε ικμάδα της ζωής
γαλήνη να νιώθει κομμάτια της σαν κόβει
κάθε συστολή το' βαλε στα πόδια με σπουδή
όλα τα αντικλείδια στη φωτιά μέσα πετάει
ξέρει πως πρέπει θυσία δική του να γενεί
να ματώσει σ' έκσταση αιώνια για να ζήσει
και στο βωμό μ' όλες τις ανάσες τις παλιές
Ιφιγένεια προσφέρει εαυτόν για την Αγάπη


Μαρία Φουσταλιεράκη 30-10-2015

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

ΛΕΞΕΙΣ



Λέξεις παλιομοδίτικες σε πάπυρο καλλιγραφικές
κουβαλάτε μέγεθος αξιών, αρχαίων συνειδήσεων
αβίαστα ξενυχτάτε στο προσκέφαλο αγαπημένης
τη φθαρτή της σάρκα χωρίς αγωνία καταλαγιάζετε
εσείς κοιμίζετε σε λίκνο φωτεινό τα νανουρίσματα
να μη φοβούνται όνειρα να γεννιούνται σε σκοτάδι

Λέξεις παιχνιδιάρικα ψάχνουν το αιώνιο ηχόχρωμα
βιολιά μαζί με ακούρδιστα κορμιά ν’ ακολουθήσουν
όλες τις νέες νότες σε σειρά όργανα να συντονίσουν
μελωδικό ρυθμό σονάτας ν’ αφιερώνουν στο φεγγάρι

Λέξεις αυτοκτονούν σ’ απύθμενα πηγάδια παλιών ευχών
το δέος των ερωτικών στίχων αρνούνται να υποφέρουν
φλόγες παθιασμένες μεταμορφώνονται και κολυμπούν
τ’ αποκαΐδια καπετάνιους χρίζουν συνέχεια να ταξιδεύουν

Λέξεις διαστέλλονται σ’ άλλες αισθήσεις για να μπουν
επιμελείς σε πλατωνικά μυαλά άρχισαν να εξασκούνται 
θέλουν να γεννήσουν γλώσσα ανορθόγραφη συμπαντική
να δημιουργήσουν αισθήσεις για να μιλούν ερωτευμένοι

Λέξεις εσείς τρέφετε τα όμορφα λουλούδια κάθε αυγή
τις ρίζες τους έξω απ’ το μυρωμένο σώμα κουβαλάνε
πλανήτη εύφορο ψάχνουν με χώμα αγάπης συμβατό
σε παράλληλη τροχιά ατέρμονα ζουν μα και πεθαίνουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 29-10-2015 

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ



Αγαπημένη φιγούρα στα σκοτεινά ξεπρόβαλε
ευγενικά ήθελε με τη μορφή της να κοινωνήσει
κάθε άβολη αμηχανία μανδύας σιωπής κάλυψε
γνώριμη εικόνα δραπέτευσε από τη φαντασία
άλαλες αναπνοές σταμάτησαν με σπουδαιότητα
το οξυγόνο διασπάστηκε στα αρχικά του μέρη
κύτταρα στον πυρήνα υποδέχτηκαν τρεμάμενα 
αίμα αληθινό για πρώτη φορά και όχι εικασία
μια συστολή έβαψε τα συνεσταλμένα μάγουλα
έρωτα ντύθηκαν κι ομόρφυναν όλες οι αισθήσεις
τα βλέφαρα αρχέγονα νέα όνειρα παγίδευσαν
σκηνές μέλλοντος ξεκίνησαν να σχεδιάζουν
πινέλα χρώμα έκλεβαν από ουράνιες παλέτες
τον πίνακα τους ζωγράφισαν με δεξιοτεχνία
και σαν απόκαμαν από αγαλλίαση χορτασμένα
σε κόχες ματιών κούρνιασαν για προστασία
μη βεβηλώσει τα όνειρα η ζωή παρακαλούσαν
να πρέπει να ζεις στη γη είναι σαν αυτοκτονία

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-10-2015

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

ΜΑΧΗ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ NOY


Απομεσήμερο λαμπρό η αγάπη με το νου είχε θυμώσει
εξουσία είχε αποκτήσει, έσερνε όπου ήθελε την ψυχή
ο νους ανήμπορος να ορθωθεί ύφος ήθελε να υψώσει
διαλεγμένα απ’ τη μοίρα τα περίοπτα είχαν ξεδιπλωθεί
κάποτε ισχυρός ιππότης ήταν με γυαλισμένη πανοπλία
ανίκητος τριγύριζε σε μάχες γενναίες πρόθυμα να ριχτεί
παροπλισμένος στεκόταν τώρα απορημένος σε γωνία
δυσκολευόταν μεγάλη ήττα δημόσια να εξομολογηθεί
έτριζαν οι προσπάθειες όταν στιβαρό χέρι προσπαθούσε
υποσχόταν δυνατά την τιμή πίσω να πάρει θριαμβευτικά
μα με την πανοπλία ζεσταινόταν, είχε θερμάνει ο καιρός
απαραίτητη ήταν σε κρύα μέρη κάποτε που πολεμούσε
αλλά μετοίκησε σε μέρος με κλίμα πάντοτε καλοκαιρινό
η χώρα ένα μοναδικό κάτοικο είχε για πιστό της υπηρέτη
νέος ήταν κι ευγενής σαν τροβαδούρος αγάπης ποιητής
στην εξώπορτα αγάπη παντοτινή περίμενε με λαχτάρα
μπουκέτα με ηλιοτρόπια σκόρπιζε καρτερικά στο διάβα
στο νου όχι στην αγάπη επθυμούσε αγνά να τα χαρίσει
τις ανησυχίες του με μοσχοβολιές αγάπης να διαλύσει
όμορφο τέλος όπως δίνεται πάντα σ' ωραία παραμύθια
ο νους ξεντύθηκε απ’ την πανοπλία του την ανθεκτική
στην αγκαλιά της αγάπης του με προθυμία υποτάχτηκε
τη συνέχεια τραγουδούσαν αγκαλιά μαζί ως την αυγή


Μαρία Φουσταλιεράκη 25-10-2015

ΞΕΣΚΑΕΙ Η ΑΓΑΠΗ



Πόσο όμορφη βραδιά έχει απόψε
σε άδεια πόλη μαζί περπατάμε
αγκαλιά συνέχεια, πλεγμένα χέρια
στην παιδική χαρά τη μακρινή
στο παγκάκι καταλήξαμε με γέλια
τις κούνιες κουνούσαμε δυνατά
σε τραμπάλες ζυγίζαμε φεγγάρια
στου μονόζυγου πάνω τη σκάλα
δρόμο ερωτικό φτιάχναμε για ουρανό
έτσι που βόλτα βγάλαμε απόψε
να ξεσκάσει στον κόσμο η αγάπη μας....

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-10-2015

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ


Άραγε είναι οι νυχτιές πιο θλιβερές
τότε που μόνο του σε διπλό κρεβάτι
πελώριας αγκαλιάς μαξιλάρι μοναχικό
χώρο έχει να βολευτεί μα όμως λυπάται
είχε συνηθίσει σε κρεβατιού γωνία μια σταλιά
αγαπημένο κεφάλι μέχρι τώρα να ξεκουράζει
το καημένο στριμωχνόταν και ζάρωνε πολύ
κόντρα σε τοίχο όλη νύχτα χώρο να μην πιάνει
του αρκούσε που την αγάπη είχε το βράδυ αγκαλιά

Άραγε είναι οι μέρες πιο θλιβερές
η αυγή όταν τα βλέφαρα θνητών φωτίζει
μόνο του ένα άλλο μαξιλάρι τότε ξυπνά
γι’ αγκαλιά ένα μαύρο γάτο να κουρνιάζει
ζεστό τον κρατούσε όλη νύχτα αγκαλιά
μ ευγνωμοσύνη καλημέρα του ψιθυρίζει
ελπίζοντας ο αγαπημένος να’ χει σηκωθεί
τυλιγμένο τον φαντάζεται και χαμογελάει
σε ζεστό πάπλωμα που κατάσαρκα τον ακουμπάει
να τ’ αποχωριστεί μάταια κι εκείνος προσπαθεί
κουράγιο καλημέρας χρειάζεται να ξεκινήσει η μέρα

Στιγμιότυπα σε δυο παράλληλες θεατρικές σκηνές
λυπημένα δυο κορμιά κάθε πρωί μόνα ξυπνάνε
κινήσεις και ίδιες σκέψεις κάνουν την ίδια στιγμή
ευλογημένες συνήθειες γέννησε η δική τους αγάπη
προσφώνηση κοινή σε στόμα για πρωινό αναμασούν
δύναμη ν’ αποθηκεύσουν για όλη την υπόλοιπη μέρα
με νωθρότητα η σάρκα του ενός την άλλη ακολουθεί
βάρος γίνεται δυσβάσταχτο που σέρνουν δυο φορτία
παρακαλούν οι επόμενες ώρες να περάσουν μαγικά
νύχτα να ξανάρθει που καταλαβαίνει τον καημό τους
και σαν προσωρινή ώρα λυτρωτικού ύπνου ξαναρθεί
μόνοι ξαπλώνουν έχοντας ίδια προσφώνηση στο στόμα


Μαρία Φουσταλιεράκη 23-10-2015 

ΘΑΛΑΣΣΑ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ


Χαρούμενα παίζαν τα κύματα όταν αντίκρισαν
γυναίκα ξυπόλυτη έκανε βόλτα στην αμμουδιά
ολόλευκο φόρεμα ίδια νεράιδα τους φάνταζε
αγριολούλουδα είχε πλεγμένα μακριά μαλλιά
στα χέρια της σφιχτά κρατούσε ένα γράμμα
τις σελίδες του στο στήθος έσφιγγε δυνατά
ονειροπόληση στο πρόσωπο ζωγραφισμένη
ευχάριστο νέο σε μοίρα θαλασσινή αναζητά
βρέχονταν τα πόδια και το λευκό φουστάνι
αεράκι τα μαλλιά μπέρδευε σε βήματα αργά
ίδια εικόνα μακρινή του μυαλού του πεθυμιά
Στίχους του αγαπημένου σκεφτόταν ψιθυριστά
δική του επιθυμία να τ’ ανοίξει στην αμμουδιά
μήνυμα της έστειλε σε πολλές άγραφες σελίδες
δε χρειαζόταν λόγια πώς αισθανόταν να της πει
η σκέψη του την έλουζε σαν θάλασσα ταξιδευτή
κάθε ένα κύμα προσκυνούσε τη βρεγμένη σάρκα
και τη φίλαγε λέγοντας να' ξερες πόσο σ’ αγαπώ…


Μαρία Φουσταλιεράκη 23-10-2015

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ



Βρέξε πολύ αγαπημένε μου ουρανέ
ξέπλυνε εγωισμούς κι ευαισθησίες
κύλησε κι εσύ στα μάτια τα υγρά
μόνοι νιώθουμε τώρα που κάνει κρύο 
Καθάρισε εσύ ερωτικέ μου ουρανέ
στα γαλάζια μάτια όλες τις αμφιβολίες
γιάτρεψε με δροσιάς ψιχάλες την υπομονή
να ξεπλυθούν οι δρόμοι των εμποδίων
Κούρνιασε σε όνειρα καλέ μου ουρανέ
ζεστά να κρατιούνται δίπλα στο τζάκι
μια γάτα έχουν στην αγκαλιά παρηγοριά
παράπονο σ’ ασπρόμαυρα αυτιά ψιθυρίζουν
διέκρινε πόσο γενναιόδωρα οι εφτά ψυχές
με απαλότητα τα χέρια μας φροντίζουν
Συνέχισε να βρέχεις μη σταματάς ουρανέ
τίποτα να μην αλλάξεις απ’ την αγάπη
κάθε γωνιά της θυμάται κάτι ρομαντικό
με θαλπωρή τότε το βλέμμα καθησυχάζει
και αύριο μόλις ανοιγοκλείσει τη ματιά
την αγκαλιά ονειρεύεται την αγαπημένη


Μαρία Φουσταλιεράκη 22-10-2015

ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΑΡΜΟΝΙΕΣ

                                                 Harmonious Thoughts, IRENE SHERI



Η αμβροσία που σε τρέφει είναι αυτή που σε τυραννά
γεύση γλυκιά μ’ επίγευση πικρή στόμα ορφανό αφήνει
λες πως πρέπει με πείσμα απ’ το μυαλό να τη διαλύσεις
άοπλη και γυμνή από μυρωδιές προσπαθείς να τη ντύσεις
στο μέλλον να μην μπορείς όπως τώρα να την ονειρευτείς
το νεογέννητο πόθο βίαια θες ν' αφαιρέσεις απ’ το στήθος
να μην προλάβει μ' αμβροσία ονειρική άλλο να δυναμώσει
φτιάχτηκες μου έλεγες σαν να ήσουν πάντοτε ανθεκτικός
την ευαισθησία με σκληρότητα βουνού έχεις επενδύσει
τόσο που ακόμα και τα όνειρα της δικής σου αγνής ψυχής
είναι ικανά ένα παρόν ανίκητο για πάντα να το παγώνουν
και τώρα
θα αιωρείσαι μισός στο μέλλον και μισός στο παρελθόν
το «εκεί» εγκαταλειμμένη φωλιά σε χειμώνα θα ταξιδεύει
ξεσκίζουν τη μουσική οι όμορφες μας ουτοπικές βραδιές
πάντοτε ήξερες να διαλέγεις άσχημα πρέπει αντί επιθυμίες
αλλά εγώ γενναίες πράξεις εκτιμώ από προσδοκίες πιο πολύ
το μέλλον έχει ανάγκη αγάπη μου από δύο για να επουλώσει
κοινό παρόν αυταπάρνησης να τρέφει όμορφα λόγια ερωτικά

Μαρία Φουσταλιεράκη 22/10/2015

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Η ΣΕΡΕΝΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ



Αναπολώ με αγάπη τον όμορφο θάνατό μου
δε μετρά καθόλου της νεότητας αν γίνει πόνος
είθισται εξάλλου άλλοι να πονούν πάντα για μας
γραμμένο εκείνη τη στιγμή είναι να μην είμαι μόνη
σ’ αγαπημένη αγκαλιά παρηγοριάς θα ξεκουραστώ
μα όνειρο έχω που θέλω πολύ να πραγματοποιήσω
σε τάφο με ηλιοτρόπια γύρω θέλω να με θάψουν
τα κεφαλάκια να βλέπω καθώς γέρνουν στην αυγή
γιατί πάντοτε υπήρξε η δική μου αγαπημένη ώρα
συντρόφους να τα έχω στου Μορφέα την αγκαλιά
εκεί αγαπημένα μπράτσα θα με φροντίζουνε αιώνια
σας το λέω, μόνο ένα δάκρυ θα επιτρέψω να χυθεί
παρακαταθήκη ανθρωπιάς θέλω να το βαλσαμώσω
μα απ’ του δικού μου αγαπημένου τη γαλάζια ματιά
θα’ θελα όλα τα δάκρυα να βγούνε και να τα πάρω
όταν στο θλιμμένο μάγουλο το τελευταίο εξαϋλωθεί
ερωτικά μαγικά με λήθη θα κάνω να τον κυκλώσουν
και σαν τ’ ακουμπήσει και χαθεί η πικρή του οπτική
εμένα και την αγάπη μας για πάντα θα έχει ξεχάσει
μόνο έτσι με γαλήνη θα μπορέσω εγώ ν’ αναπαυτώ
το χαρούμενο φιλί του στα χείλη να με συντροφεύει
και το μόνο που χρειάζομαι να μείνει για κληρονομιά
εκεί στον δικό μου τον ανώνυμο τάφο το μυρωμένο
θέλω να υπάρχει επιγραφή με λίγες λέξεις χαραγμένη:

«Εδώ κοιμάται η Αιώνια Αγάπη, νέα και δροσερή
να ευλογεί τους ερωτευμένους στους αιώνες»


Μαρία Φουσταλιεράκη 21/10/2015

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ



Αστέρια της αρέσει να φορά για περιδέραιο η πολιτεία
προβολέας νυχτερινός φωτίζει περάσματα σε φαντασία
ανίκανες είναι οι ψυχές ν’ αντισταθούνε στον πειρασμό
σε καημών ρείθρα βλέποντας οι πόθοι να σκοντάφτουν
ξένος έφτασε σε μεσαιωνική πόλη με μοντέρνα ιστορία
με διαβατήριο πλαστό κινείται αδιάκοπα σε όλα τα μουσεία
εκεί μέσα σε πλήρες ολόγραμμα μεταμορφώνεται μελλοντικό
διακαώς επιθυμεί ν’ απορροφήσει των προστριβών τον πόνο
καινούργια ερωτικά βήματα τον καλούνε να πηδήξει στο κενό
τα πατήματα του δοκιμάζονται από παλιά αν τον βαστάνε
πύρινο τους φτιάχνει περίβλημα αγάπης δοκιμαστικό
πυροσβεστήρες έχει παραμάσχαλα μην τον κάψουν
ταξιδιώτης με τυφλό συνταξιδευτή έχει για μόνιμο οδηγό
γενναίες αποφάσεις περιμένει ν’ ακούσει για τους δύο
το άγνωστο μέλλον με λώρο σφιγμένο είναι παρελθοντικό
δόντια λιονταριού κυνηγά στη σαβάνα να τον κόψει
τον αγώνα του παρακολουθεί ένας θεατής μοναδικός
το αίμα λαχταρά ηδονικά πότε από τη μύτη θα μυρίσει
μονάχα η οσμή του θα το καταστήσει γνήσια αληθινό
τρέμοντας προσμένει το ματωμένο δάχτυλο στο στόμα
τ' άγνωστα χείλη περιμένει μια ζωή ν’ ανοίξουν ερμητικά
άλικα να τα βάψει για πάντα μήπως γίνουνε έρωτα χρώμα
σε συμβόλαιο ζωής να υπογράψει με αγράμματο σταυρό
προσφέροντας και θυσιάζοντας το ιερό αίμα και το σώμα


Μαρία Φουσταλιεράκη 20/10/2015 

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

ΑΙΧΜΑΛΩΤΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

                                        https://www.facebook.com/ThomasOrgantzisPhotography



Λέξεις πολλές  όμηρους τυφλούς
σε παραπονεμένο στόμα φιμωμένες
κρατά εγωισμός άγνωστος σ' αγάπη
όμως το σκάνε λίγο πριν τη χαραυγή
ώρα γλυκών ονείρων για ανθρώπους
στην κουβέρτα τρέχουν να βολέψουν
όλα τα παράπονα της μοναξιάς τους
θέλουν να ζεσταθούν σε θερμή καρδιά
ζωή ν’ αποκτήσουν έστω και για λίγο
με ακατάληπτους ήχους σιγανούς
μπέρδευαν ξένες λέξεις με δικές μου
δικαστήρια ερώτων μοίραζαν ενοχές
ποινές που εξασφάλιζαν απ' τα παλιά
σε πρόσωπα ξεχασμένων υποθέσεων
απ’ το χείμαρρο ξεχώρισαν μερικές
είχαν διαφορετικό ήχο μα και χρώμα
στο στήθος κούρνιαζαν από αριστερά
γλύκαναν απ’ την επαφή της ηρεμίας
γεύση γλυκόπικρη χάρισαν στο στόμα
αιχμάλωτες στην εντατική της αγάπης
κόκκους έχουν πολλούς ν’ αναστήσουν
άδικο για τις κλεψύδρες να τελειώνουν
μου θύμιζαν όλα όσα είχαμε ορκιστεί
στο μέλλον το κοινό και στην αγάπη
στίχους του μου μετέφεραν ερωτικούς
το σώμα να λυγίζει σαν τους θυμάται
να ξυπνήσει τη μουδιασμένη ροζ καρδιά
δραπετεύοντας ένα δάκρυ να συντροφεύει

Μαρία Φουσταλιεράκη 19-10-2015

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ



Κάποτε ζούσε ευχαριστημένη μια ιδιαίτερη μορφή
χαρά αντλούσε απ’ τη γαλήνια μοναχικότητά της
πειθαρχημένη σε κυψέλη μέλισσα κι εργάτρια μαζί
απ’ το σύμπαν προμηθευόταν αποθέματα αγάπης
όταν οι αποθήκες γέμισαν προμήθειες ασφυκτικά
με σπουδή σκεφτόταν το περίσσευμα να διαθέσει
ο κόσμος γύρω της είχε πλέον μάθει κάθε συνταγή
χόρτασε μέλι για φαγητό του να ‘χει στο τραπέζι
σκέφτηκε απ’ το μικρόκοσμο ώρα ήταν να ξανοιχτεί
σε ανθρώπους ισχνούς από έρωτα να το προσφέρει
σαν βασίλισσα της κυψέλης που ήταν διαφορετική
το μέλι μαγική τροφή λογαριαζόταν και αμβροσία
Μόνη και στον κόσμο της βυθισμένη βρήκε μια ψυχή
με φοβισμένο σκοπό είχε μάθει ως τα τώρα ν’ αγαπάει
λέξεις παντοτινής αγάπης και έρωτα έδινε στα τυφλά
σε κάθε προσεκτικά με το μυαλό σχεδιασμένο βήμα
έλεγε πως τέλεια αγάπη είχε βρει σε κάθε μία ιδανική
μοναδική αφοσίωση και πίστη σε όλες τους ορκιζόταν
με όμορφα ποιήματα και της αγάπης ξέπλεκα μαλλιά
σε πελαγίσια κρεβάτια έστρωνε σεντόνια να κοιμηθούνε
μα το ταξίδι αν και ονειρικό πάντοτε ήταν μια σταλιά
εισιτήριο φαντασίας με αυθημερόν ημερομηνία λήξης
και πριν προλάβει ο έκπληκτος επιβάτης να χαρεί
τη θέση έπαιρνε επόμενη στην ουρά και ετοιμαζόταν
Γνώρισε η ιδιαίτερη μορφή της αγάπης τον παραμυθά 
αποφάσισε τα περισσεύματα απλόχερα να του χαρίσει
δεν την προβλημάτιζε αν θα καταλάβαινε τη διαφορά
αν στα αμπάρια του τη μετέφερε δεν την απασχολούσε
αρκεί να μπορούσε έστω μόνο για μια ονειρική στιγμή
στα χέρια του ν’ απιθώσει εισιτήριο έρωτα που αξίζει
να νιώσει πως η άλλη ζωή δεν ήταν χαρούμενη και ικανή
παρακαταθήκη μέλλοντος του χάρισε φτερούγες και μαγικά
ταξίδια διαρκείας η ανίσχυρη γολέτα να κάνει όσα μπορέσει
δικό της μέλι να έχει για γεύση στην καρδιά και συντροφιά
και δική του έγνοια είναι πλέον πώς μία δεύτερη ζωή
χωρίς εκείνη στον κόσμο να έχει για να προστρέχει


Μαρία Φουσταλιεράκη 18/10/2015

ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ



Όνειρα μαγεμένα είστε απόψε κυνηγημένα
σαν πρόσγειοι ακροβατείτε σε μεσουράνημα
κρυμμένο μυστικό επιθυμώ τώρα να μάθω
αν μπορώ σε πραγματικότητα να σας ζω
σε υπόσταση όπως τη χρειάζομαι ονειρική
με πέταγμα πεταλούδας σας προσεγγίζω
απ’ την αρχή τόσο διστακτικά και απαλά
προσέχω από λήθαργο μη σας αφυπνίσω
πρόωρα είναι άδικο πολύ αν σας ξυπνήσω,
μα της αυγής το σκληρό φως σαν έρχεται
στα χέρια μου άκαρδα σας εξαφανίζει
σαν την έρημη σκόνη που τη διαθλά
κουρασμένων προσδοκιών ένα καραβάνι
που μηχανικά πλέον συνεχίζει να περπατά
Αιωνιότητα παντοτινή υποσχεθήκατε
όνειρα απ’ το χρόνο σας ξαφνιασμένα
ντύνεστε ντροπαλός ερωτικός χορός
που με παρτενέρ φοβάται δημόσια να χορεύει
μόνο πρόβες κάνει συνέχεια στα σκοτεινά
σε καθρέφτη αθανασίας κρυφά τον θαυμάζει
Το ξύπνημά σας δε θα φέρει καταστροφή
βαθιά ανάσα από πνοή παιδικού ονείρου
αν καταφέρετε μοναδική να του ευχηθείτε
και δεν την αφήσετε ποτέ να ελευθερωθεί
των κάδρων γύρω τα μάτια μην τη δούνε

Σε κιτρινισμένα προσκλητήρια υποσχέσεων
όνειρα λιποτακτούν και παίρνουν συντροφιά 
τον ήχο ενός θλιμμένου τριζονιού για να θυμίζει

Μαρία Φουσταλιεράκη 17/10/2015



Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

ΜΑΖΙ ΣΟΥ



Μέσα μας, αρχέγονα βαφτισμένη στα κύτταρά μας τα πιο βαθιά, γραμμένη είναι μια λέξη μαγική, με ποίηση αρχαία εμποτισμένη, που τέσσερα γράμματα έχει βαλμένα με αρμονία μα και μ’ αγάπη στη σειρά.
Μοναχικό μεγάλωμα σε σύμπαν καλώς προφυλαγμένο, τρέχουμε με σπασμένα φρένα σε μονόδρομο ωρίμανσης ταχείας κυκλοφορίας, αλλά μια κάποια γκρίζα δυσβάσταχτη μοναξιά, παραδέχεται κάθε ευαίσθητος άνθρωπος πως νιώθει σε ευάλωτες μικρές ώρες.
Κάθε που μόνος του, κάποιος, γεύεται όμορφες χαρές μέσα στη ζωή, θαρρείς και η ατομικότητα του χάνει λίγη απ’ την πρωταρχική της λάμψη και αξία, όταν νιώθει την ανάγκη  όλα με έναν έρωτα να τα μοιραστεί.

Στις μακρινές βόλτες που κάνει μοναχός, ένας εξόριστος πεζός, τα πρωτοβρόχια θέλοντας βρεγμένος σαν παιδί να απολαύσει, χώρο με θλίψη βλέπει να του περισσεύει κάτω απ’ την πολύχρωμη ομπρέλα τη μεγάλη. Την επιθυμία έχει, κάποιον ν’ αγκαλιάσει, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, στη μέση της βροχής και τον αγαπημένο σύντροφο να προφυλάξει απ’ του καιρού τα χίλια πάθη.

Με εσωτερικές ευαισθησίες ένας άνθρωπος, όταν ακούει ερωτικό σκοπό στο σπίτι του ή σε κάποια συναυλία και με τη θεία μουσική αμέσως ταξιδεύει, ένα τσίμπημα ακούει απ’ την παραπονεμένη του καρδιά και οι χτύποι της ακούγονται σαν να είναι χαμηλωμένοι μα και επιμελώς περιορισμένοι.

Όταν ένα ειδυλλιακό λυκόφως με δάκρυα απόλαυσης στα μάτια ο ερωτευμένος με τον Έρωτα, αντικρίζει, καμωμένο σαν από περιγραφές αρχαίων ποιητών και τροβαδούρων, ακίνητη μένει και μετέωρη η θολή του ματιά, δίπλα του σαν γυρνάει να κοιτάξει, μα κενή και έρημη βλέπει την από αιώνες κρατημένη φροντισμένα θέση.

Είναι δυσβάσταχτο πολύ, κάθε στιγμή που ένας άνθρωπος νιώθει επιτακτικά την ανάγκη να μοιραστεί, να ορκιστεί πίστη αληθινή στο ολοστρόγγυλο φεγγάρι, έρωτα αιώνιο και μοναδικό, ξάφνου να συνειδητοποιεί πως στέκει μόνος και μισός, φωλιασμένος στη μοναξιά της φύσης που έχει ήδη γλυκοχαράξει.

Η απόλαυση γεννήθηκε για δυο

Κάθε έντονη απόλαυση που χαρίζει απλόχερα σε όλες τις ψυχές το σύμπαν και αυτές τη γεύονται ατομικά, με επίγευση ασπρόμαυρη βάφει τα χείλη της σιωπής, σε στόματα μονίμως σφιγμένα αυστηρά και κοιμισμένα.





Ακόμα και σε άβολες στιγμές ψυχρών υπολογισμών και βαρετών καθηκόντων εργασίας, μεγάλη παρηγοριά και δύναμη ψυχής, δίνει και μόνο η σκέψη ενός καλού συνοδοιπόρου, γιατί με ένα τρόπο μαγικό, ο έρωτας διπλασιάζει όλες σου τις επιθυμίες και την απόφαση και την πυγμή να απαιτείς το μέλλον πάντα το καλύτερο. Σε σπρώχνει να το κερδίσεις επιτακτικά και σαν γαμήλιο φεγγάρι με χαρά, γονατισμένος να το προσφέρεις.

Γι αυτό το «εμείς» είναι τόσο ισχυρό

Την αγάπη μέρα με τη μέρα με γεωμετρική πρόοδο πολλαπλασιάζει και σαν άριστος καθηγητής μαθηματικός, ακόμα και το έλλειμμα των ανθρώπων και των αισθήσεων, μπορεί με δίκαιο ισοζύγιο να συνταιριάζει.
Το ιδανικό για όλους θα ήταν, ποτέ σε όλη την περαστική ζωή, να μην υπάρχουμε και να μη ζούμε μόνοι.
Μα τότε, δε θα μπορούσε η ψυχή, σωστά τη δύναμη του «εμείς» ν’ αξιολογεί, αφού απ’ την έλλειψή του, ποτέ ως τώρα δεν είχε αισθανθεί τον πόνο.

Μα πως ένα υπέρτατο «ΜΑΖΙ» να νιώθει κάποιος πως του λείπει, αν πρώτα δεν το έχει ως τα μύχια της ψυχής του γευτεί, τρόπαιο ακριβό να το έχει για τα γεράματά του κατακτήσει;



ΦΜ 22/9/2015

Η ΣΧΕΔΙΑ



Σχεδία η καημένη η καρδιά μας
χωρίς μέτρα προστασίας να ντυθεί
πυροτεχνήματα αέρος κουβαλά
καπνό φανταχτερό έχει προμηθευτεί
χωρίς ρούχα ντυμένο το κορμί μας
τ’ ουρανού τα σχέδια είναι υγρά
σε λιμάνι κολυμπάει δεν ξεμακραίνει
μην αλμυρίσει και πετρώσει ξαφνικά
το σωσίβιο μικρή τρύπα αν εμφανίσει
η σχεδία ας είναι μόνο μια σταλιά
θα τη μπαλώσει και θα προφτάσει
την ανθεκτική και βίαιη μαχαιριά
ο έρωτας με βιάση θα προλάβει
κάδρα να κρεμάσει στο παρελθόν
ανέγγιχτη και ελεύθερη η σχεδία
να πορευτεί σ’ ένα αέναο παρόν


Μαρία Φουσταλιεράκη 16/10/2015

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

ΟΝΕΙΡΟ ΠΑΙΔΙΚΟ



Του ύπνου όνειρο απρόσμενα χτύπησε την πόρτα απόψε,
δίστασα για μια στιγμή ν’ ανοίξω, άγνωστη μορφή αέρινη
στεκόταν εντελώς ακίνητη, απόρησα τι ζητούσε από μένα.
Κάθισε, με πρόσταξε, άκου βουβή, μια ιστορία θα σου πω.

Σαν ήσουν κοριτσάκι, ευχές έκανες συχνά σε πεφταστέρια
και κάθε πανσέληνο με θέρμη τον ουρανό παρακαλούσες,
η αγνή σου υπόσταση ένιωθε θυμάμαι τότε κάπως αδειανή,
το χώρο μέσα της μ’ επιμέλεια φρόντιζε και τακτοποιούσε.
Πέρασαν τα χρόνια, γυναίκα έγινες με βήματα θα έλεγα γοργά,
η καρδιά σου τις ίδιες ευχές ζητούσε από κάθε αστέρι φωτεινό,
στη μέση της ζωής τώρα με κύκλο ολοκληρωμένο σε βρίσκω,
βλέπω πως έχεις της ωριμότητας τα πρώτα ολόλευκα μαλλιά,
ρυτίδες που δείχνουν με κόπο και σοφία πως την έχεις χτίσει.
Απ’ το όνειρό σου όμως, το ξέρω, δεν έχεις ακόμα παραιτηθεί,
κρυφά σε παρατηρούσα όταν κάποιο βράδυ, ίδια ευχή έκανες
τότε, στο δρόμο περπατούσες και έμοιαζες προβληματισμένη,
απέναντί σου έβλεπες ένα ζευγάρι που χρόνια κουβαλούσαν
την αγάπη τους μέσα στην ίδια πρώτη του έρωτα ζεστή ματιά,
χαμογελούσες, δεν αξιώθηκες εσύ να έχεις το άλλο σου μισό,
ψιθύριζες αναστενάζοντας βγαλμένο απ’ της ψυχής τα μύχια.
Ας είναι, είπες, το πεπρωμένο μου ξέρει για μένα το σωστό.

Τη λάμψη και το νεανικό πόθο στα μάτια μου πάλι αναγνώρισε,
κατάλαβα πως το δικό μου παιδικό όνειρο ήταν εκείνη τη στιγμή.

Ήρθε η ώρα, λέει γελώντας με σκανταλιάρικη φωνούλα παιδική
και μη σκεφτείς πως τόσα χρόνια σε είχα επίτηδες εγώ ξεχάσει,
δοκιμασία ήταν που έπρεπε με επιτυχία απλά για να περάσεις
για να διαπιστώσω αν αξίζεις την άφατη ευτυχία που αναζητάς,
όμως αποφάσισα στην αγωνία σου οριστικό τέλος πια να δώσω.
Αιώνιο ταίρι θα σου στείλω να σε κλέψει σύντομα μια χαραυγή,
μα σε παρακαλώ εσύ να κάνεις πως δεν γνωρίζεις πως το ξέρεις,
απ’ την αγάπη μου δεν άντεξα και ήρθα τρέχοντας να στο πω,
για να κερδίσεις λίγες ώρες λυτρωμένης αγωνίας
και για να έχεις 
χρόνο να το χωρέσεις στο κουρασμένο σου μυαλό.


Μαρία Φουσταλιεράκη 15/10/2015

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

ΑΞΟΔΕΥΤΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ


Συνθήκες νεκρές
σε ιστορίες κενές
βιάζεται να ζήσει
ποτέ μη γυρίσει
ολοκληρωτικά πλανάται
εκεί που φοβάται
το πεπρωμένο ορίζει
ποτέ δεν το βρίζει
θέλει να κερδίσει και
προπάντων ρισκάρει
έπαθλο που ποθεί
πρώτα το δίνει η ζωή
εάν κόψει το νήμα
μα κι αν νικηθεί
φοβάται το βλέμμα
που νιώθει πως χάνει
μικρά τα κουμάντα
και η δύναμη πλάνη
πιστεύει στη μοίρα
στης νιότης το χθες
συνέχεια γι’ αύριο
σε εικόνες λευκές
χρώματα που φύγαν
ουράνιο τόξο ακολουθούν
μα μένει η ουσία
σ’ αυτήν προσδοκούν
καρτέρι το αντάμα
εκεί στη στροφή
λαχτάρα μεγάλη
δεν πρέπει να προσπεραστεί
ο χρόνος παγώνει
μα δεν προχωρά
αέναο κύκλο ζωγραφίζει
γκρίζα ολοστρόγγυλη ματιά

Μαρία Φουσταλιεράκη 13/10/2015

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

ΕΞΩ ΒΡΕΧΕΙ



Έξω βρέχει μα μέσα μου έχει όλο ήλιο
θα μπορούσα με τις ώρες να κοιτάζω
ανθρώπους γύρω μου που κάθε βροχή
έχει αναγκαστικά το βήμα τους βραδύνει
έβαψε στο βλέμμα τους μια πλάνη χαμένη
στάσιμη βροχή που παράξενα ακινητοποιεί
μηχανικά να γίνονται οι αγγαρείες της ζωής
και όλες οι έγνοιες οι απολύτως αναγκαίες
τ’ απωθημένα λυτρώνει μια βροχή
η βρεγμένη σκέψη πίσω από το τζάμι
απλώνεται, τεντώνεται και γαληνεύει
θέλει να μπορεί ατάραχη να εκλιπαρεί
θέλει να πρέπει με χαμόγελα να στοχάζεται
σαν δυναμώνει η βροχή να λουστούν ανάγκες
μην από φόβο κλείσουν μόνα τους τα μάτια
και η εικόνα χαθεί και αργότερα σου λείπει
αν στεγνώσει ξέρεις πως θα εξαφανιστεί
εξαγνισμένη ίσως συνεχίσει πλέον να ζει
γι΄αυτό σου λέω να το θυμάσαι,
μην πάρεις την ομπρέλα σου στις σκέψεις
όταν το πάει για βροχή


Μαρία Φουσταλιεράκη 13/10/2015

ΣΚΑΚΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ



Άγιοι φονιάδες λαθραία εισβάλουν
πιτσιλιές στο άσπιλο δέρμα κάνουν
από κρύπτη αόρατη πένα βγάζουν
ανεξίτηλα κρυφά τους αντιγράφουν
αγουροξυπνημένες λέξεις προσδοκάνε
αγιασμό ψάχνουν αμαρτίες για να ράνουν
σε σχέσεις και παρελθόν παροπλισμένα
μα μπερδεύουν μοναχικούς ραγιάδες
σε ερωτικά παιχνίδια με προσδοκίες
σκάκι παίζουν μαζί τους οι αντιθέσεις
σαν κλωστές αόρατου φόβου αιωρούνται
δεσμό εξαγνισμού επιθυμούν για να υπάρχουν
μια νέα προοπτική περιμένουν απ' το μέλλον
και δύναμη αγάπης χρειάζονται για να το κοιτάνε


Μαρία Φουσταλιεράκη 13/10/2015

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ



Φιλάνθρωπος ύπνος άκουσε παρακλήσεις  
σε όνειρο μου έστειλε άνδρα ιδανικό
λόγια μου ψιθύριζε υπέροχα ποιητικά
όμοιά τους δεν είχαν ακουστεί στο σύμπαν
από αλλοτινές εποχές έφερνε μυρωδιές
ψυχή από διαμαντένια δάκρυα φτιαγμένη

Κοίταζε την ψυχή μου σαν φυλαχτό
βωμό λατρείας μετέτρεψε τον ερωτά μας
ήξερε κάθε έννοια για μένα σημαντική
ρόλο δικού μου Θεού μας είχα μεταλάβει
εκπλήρωνε προφητικά αγέννητες ανάγκες
παραδόθηκα αμαχητί σε όλα τα όνειρά του

Σαν έφυγε ο ύπνος νωχελικά από το κορμί
και ήλιος φώτισε την κάμαρα λίγο αμυδρά
αρνιόμουν πεισματικά τα βλέφαρα ν΄ανοίξω  
δε θέλω να ζω σ’ αυτό τον κόσμο τον πεζό

Σ’ αγαπώ στον ύπνο και στον ξύπνιο
δεν ξέρω ποιον κόσμο να διαλέξω
παντού μέσα εσύ είσαι αγάπη μου
ακούω μια υπέροχη φωνή να με ξυπνά
και δίνω στον άνδρα μου το πρώτο φιλί της καλημέρας….


Μαρία Φουσταλιεράκη 11/10/2015

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

ΛΥΤΡΩΜΟΣ



Άνοιξε τα μάτια σου ζωή μου
ένα ολάκερο σύμπαν χαμήλωσε
για να μπορέσεις ν’ ακουμπήσεις
ανομολόγητες ελπίδες
πόθους διαχρονικούς
και τα μοιρασμένα αισθήματα
ξοδεμένων ονείρων
βοήθησέ τα να γυρίσουν σπίτι τους
ζεστά και χορτάτα να ξαποστάσουν
αποκαμωμένα στην αγκαλιά σου

Άφησε έρωτα της ζωής μου
τη ζωοφόρο ανάσα που έτρεφε
τόσα χρόνια τα σωθικά σου
κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου
άφησε ν' αναστήσει με τη δύναμή της
όλες τις ξεχασμένες προσδοκίες
ελεύθερα ανάπνευσε έρωτά μου
και ξόδεψε επιτέλους όλο τον αέρα
πριν να προλάβει να τον μολύνει
η αδίστακτη προσμονή του χρόνου

Γονάτισε ψυχή μου να υποκλιθείς
ταπεινός υπηρέτης άδολης αγάπης
όχι αυτή την ελάχιστη που συνήθως
αντιλαμβάνονται οι θνητοί
και με το λιγοστό τους θυμίαμα
την καίνε για να τη ζαλίσουν
μα μετάλαβε ψυχή μου απ' το Άγιο Δισκοπότηρο
και γίνε εσύ τα ιερά αναθήματα
μέσα σου για να γεννηθεί
της επόμενης γενιάς ο συνεχιστής υπηρέτης

Προσκύνησε άγγελε βρεγμένη δάκρυα γη
τα φτερά σου άπλωσε
χώρος ιερός λατρείας να γίνουν
μέρος εξαγνισμού για να βρουν
όλων των περασμένων εποχών
οι προσευχές και οι παρακλήσεις
σε κάθε ένα σου φτερό ξεχωριστό
το δικό τους ποθητό να γράψουν
μέχρι οι ικεσίες όλων να εξαγνιστούν
και την πραγματική σου υπόσταση
να μπορέσουν να αναδείξουν
αυτή που σαν δυνατή για δυο ψυχή
όλα τα κρίματα του κόσμου
τα θεϊκά φτερά μ’ ευγνωμοσύνη
χωρίς βάρος να κουβαλήσουν


Μαρία Φουσταλιεράκη 10/10/2015

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

ΚΑΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ


Αν μου ζητούσαν να διαλέξω
για τελευταία ύπαρξη μια στιγμή
μια εικόνα μόνο αν μπορώ να επιλέξω
συντροφιά να έχω παντοτινή
καθόλου δε διστάζω να το φωνάξω
το έχω σκεφτεί από καιρό
τη δική σου υπέροχη μορφή
στο αιώνιο κρεβάτι θα ‘θελα να πάρω
ένα μόνο ιδιαίτερό μας λεπτό
τότε που στα μάτια σου είδα ξαπλωμένο
τον πόθο να ριγεί στο πρώτο σ’ αγαπώ

Αν μου ζητούσαν ακόλουθο στο θάνατο
πιστό να διαλέξω συντροφιάς
για τελευταίο χάδι θαλπωρής
το δικό σου το τρεμάμενο εγώ θέλω
αυτό που έχω κρύψει με λατρεία
σε πελαγίσιο κρεβάτι αναστεναγμών
τότε που έτρεμες και φοβόσουν
από το ερωτικό σου άγγιγμα
μήπως μαγικά εξαϋλωθώ

Αν μου ζητούσαν με προθυμία
ν’ ανταλλάξω
μια αιωνιότητα για μια στιγμή
τη θεϊκή ένωση των κορμιών μας
θα επέλεγα για στιγμή μοναδική
αυτή που ανεξίτηλα
σε κάθε κύτταρο έχω αποτυπώσει
μοίρα όταν μετέφραζε σε γλώσσα μαγική
τις ίδιες αγωνίες όταν κραύγαζε
και των δυο μας η διψασμένη ψυχή

Αν με ρωτούσαν εάν πιστεύω
πως διαθέτω δύναμη πολύ
τη ζωή μου αν θα δίσταζα να θυσιάσω
για χάρη ιδανικών μου σημαντικών
χωρίς αμφιβολία στο θάνατο
την ύπαρξη μου δώρο θα 'κανα
αρκεί πνοή ζωής σε σένα μάτια μου
μέσα στους αιώνες να χαριστεί

Με ρώτησες κάποτε ερωτά μου
σε μια ανύποπτη στιγμή
τι θα ήμουν διατεθειμένη εγώ να κάνω
για να σου δείξω πόσο πολύ σε αγαπώ
χαμογέλασα και μόνο στο άκουσμά της
περίμενέ με και θα δεις
μόνο για σένα
στην επόμενη ζωή θα ξαναγεννηθώ


Μαρία Φουσταλιεράκη 5/10/2015